Dag 9 Zonsopgang bij de Bromovulkaan

De dag begon vroeg vandaag. Om 12 uur de wake-up call en om half 1 vertrekken. Alleen hadden wij dat een beetje verkeerd begrepen dus wij stonden om 10 voor 12 al klaar. Nou ja, zijn we ook eens de eersten. We zijn al een beetje dik aangekleed, ik heb 2 broeken over elkaar aan en verder een shirt, een vest en een jasje. We kregen vooraf koffie en thee en daarna werd de groep in 2 busjes verdeeld met ieder 10 personen. De 2 uur durende rit van 80 km was vooral bochtig en deels ook hobbelig. Op de parkeerplaats van de bus komen gelijk de grote muggen weer op ons af om mutsen en shawls te verkopen. Ook was er even tijd voor een bezoek aan het toilet. Daarna moesten we overstappen in jeeps die ons nog verder naar boven brachten. Ik mocht voorin, kon ik lekker meerijden, achterin zaten Herman, Denise, Guus en Rosanne. Op het eindpunt konden we dikke jassen huren voor 10.000 roepia's, gelijk gedaan want het was stervenskoud met 1-4 graden. Herman niet, dat is een bikkel. Nog een paar trappen lopen verder waren we bij het uitkijkpunt. De lucht is hier zo ijl dat ik er duizelig van werd. We zijn de eersten dus we hebben de beste plekken vooraan. Toen nog 2 uur wachten tot rond half 6 de zon op komt. Dus even tijd om vast aan mijn verhaal van vandaag te werken. Ook hier lopen de muggen om zeiltje te verhuren om op te zitten want het is behoorlijk vochtig ook. De hemel is helder en er staan ontzettend veel sterren aan de hemel. Rechts voor zien we de Bromo met de witte rook erboven. Die gaan we achteraf ook nog beklimmen als het lukt.

De rest van dit verslag heb ik achteraf geschreven in het hotel. Het was in ieder geval een fantastische ervaring die we nooit gemist hadden willen hebben, hoe vermoeiend het ook was, want dat was het wel!!!

Langzaam aan liep de uitzichtplaats helemaal vol. De lucht kleurde al prachtig en toen was daar ineens die prachtige rode bol. Ik heb het gefilmd met tijdsverloop dus prachtig te zien op een kort filmpje.
Daarna werd het snel lichter en kwam de Bromo spectaculair in zicht. Dat wordt echt de mooiste achtergrond foto ooit. Chris heeft ons daar ook nog gefotografeerd.
Toen was het tijd voor het ontbijt, inmiddels konden de dikke jassen weer ingeleverd worden want het werd ook gelijk snel warmer.
Na het ontbijt stonden de jeeps te wachten om ons naar de voet van de vulkaan te brengen. Ook deze rit was om nooit te vergeten, dwars door de zwarte lava woestijn, klimmen, dalen, hobbelen en bobbelen, geweldig! Onderaan de vulkaan aangekomen konden we kiezen of we lopend gingen of te paard. Wij gingen lopen, alleen Edith ging te paard en later ook Fred. We kregen van Chris zelfs mondkapjes voor het stof en de zwavel van de vulkaan. Het viel nog niet mee, lopend door het grotendeels mulle lavazand de berg te beklimmen tot de trap, een paard was eigenlijk zo gek nog niet, maar ik moest en zou erin kijken, dus volhouden. Uiteindelijk was daar de trap naar de rand van de vulkaan en de herrie werd alsmaar heviger. Ons eerste echte 'wauw' moment was daar toen we boven aankwamen. Echt super om getuige te kunnen zijn van zo'n prachtig stuk natuurgeweld. Een ervaring om nooit meer te vergeten!!!
Ik was als eerste naar boven gegaan om voorsprong te hebben en net toen ik weer terug wilde gaan kwamen ook Herman en Denise aan. Zij hebben nog een stukje hoger rond de rand gelopen en zullen daar vast fantastische plaatjes van hebben vastgelegd.
We hadden tot half 9 de tijd om weer bij de jeep te komen, dus maar weer eens aan de afdaling begonnen met een prachtig uitzicht op de vulkaanwand en de vlakte onder ons.
Eenmaal beneden toch maar een hangtoilet opgezocht, want nog ruim 3 uur door die hobbels en bobbels zou mijn blaas niet overleven. Nou dan dus ook weer een primeur, ik op een staand toilet. Denise ging voor de deur staan en gaf aanwijzingen: mam, met je rug naar mij toe, o als een man dus, ja, nou de eerste druppel ging al mis, dus gauw één pijp van mijn dubbele broek uitgetrokken en als een man rechtop naar voren geplast. Maar ik had dus diep moeten hurken en dan mijn broek naar voren moeten trekken om er zo achterlangs te plassen. Weet ik veel, weer wat geleerd, maar ik was het wel kwijt en kon de terugreis met vertrouwen tegemoet zien.
Deze was wel heel vermoeiend want we konden onze knieën niet strekken in het busje, maar aangezien het nu licht was, was het zeker in het begin van de rit en in de jeep prachtig om de omgeving nu goed te kunnen zien. Zelfs de afgronden waren mooi.

Om half 12 kwamen we aan bij het hotel, om 1 uur was de lunch, dus nog even de tijd om te douchen, hetgeen wel heel hard nodig was met al dat stof. Na de lunch zijn we toch maar een uurtje gaan pitten, nu lijkt de jetlag erger dan bij aankomst met al die gekke tijden waarop we hier dingen ondernemen. Ook is het inmiddels bijna koud geworden hier met een dreigende zwarte lucht in de verte. Maar komt allemaal weer goed, we hebben er een prachtige dag voor terug gekregen. Tot morgen!