Havre de Grace, Maryland

Na het uitchecken is me vandaag toch iets geks overkomen. Terwijl ik door de ontbijtzaal naar de auto terugloop hoor ik ineens: pssst pssst Carla. Ik kijk om me heen waar dat vandaan kwam. Zijn het de laatste drie cinnamon cakejes die me smeken om ze mee te nemen. Nou daar was mijn hart groot genoeg voor en mijn tas ook, dus we hebben er nu voorlopig even 3 reisgenootjes bij. Of ze Washington gaan halen valt echter te betwijfelen.
Nog één tussenstop te gaan voor we morgen gaan afsluiten in Washington DC. Na enig oponthoud, door een gekantelde vrachtwagen met wel 20 flitsende auto's eromheen om iedereen van 4 naar 1 baan te begeleiden en door het bezoeken van een Outlet Center, dat helaas niet meer bleek te bestaan met alleen lege vervallen winkels, bereiken we om 12 uur ons hotel.

We hebben gekozen voor een rustig plaatsje aan de kust ergens halverwege de rit, Havre de Grace in de staat Maryland. Weer een staat om van onze to-do-list af te strepen. Volgens de reisgids ligt dit aan Chesapeake Bay en heeft het een paar vuurtorens, een zandstrand en het beboste Elk Neck State Park, dus nog even lekker ontspannen voor we het drukke stadsleven in Washington in gaan.

Voor het laatst ook zelf een hotel geboekt via Expedia, want het laatste hotel hadden we thuis al geregeld. Was best wel even bijna elke avond een hoop uitzoekwerk maar ook wel weer leuk en je kon in ieder geval zelf je reisplan maken afhankelijk van wat er te doen was in de volgende plaats of onderweg. We hebben geen enkele keer een hotel uitgezocht waar we achteraf spijt van hadden. Wel hebben we altijd gekozen voor een gratis ontbijt, gratis internet en gratis parkeren, want dat is toch wel prettig en ja, we blijven Hollanders hè!

Na het inchecken in Super8 eerst maar weer eens naar het Visitor Center waar we door een zeer vriendelijke man uitleg hebben gekregen over het ontstaan van Havre de Grace. George Washington had een Franse vriend, Lafayette, die dit een handige plaats vond vanwege de verbinding tussen twee belangrijke oevers. Het heette eerst Harbour of Grace, maar Lafayette vond het op le Havre in Frankrijk lijken, dus werd het zo genoemd. Toen ze er later een vuurtoren wilden neerzetten wilde niemand zijn land afstaan, dus toen hebben ze hem maar gewoon aan het eind van Lafayette Street neergezet. We zijn naar de vuurtoren (Concord Point Lighthouse) gereden en hebben daar eerst even op een bankje op een piertje geluncht. Daarna een heerlijk stukje gewandeld over een houten promenade langs de Chesapeake Bay, waar de Susquehanna in uitstroomt. Die waren we al eerder tegengekomen, het is ook een erg lange rivier, 444 mijl om precies te zijn. Om een idee te geven hoe dat er ongeveer aan toe ging: Herman ging van informatiebord naar informatiebord, ikzelf van schaduwplekje naar schaduwplekje, wachtend tot hij uitgelezen was. Het is bloedverziekend heet weer, 35C, gelukkig gaat af en toe de zon wel achter de wolken.

Bij het Maritiem Museum raakten we aan de praat met een man die daar als vrijwilliger werkt. 'Where are you guys from?', een vraag die we bijna dagelijks wel gesteld kregen. 'The Netherlands, oh my god, that's awesome!' Hij vond het zeer interessant dat wij uit Rotterdam kwamen, hij had een documentaire gezien over de haven en vond het geweldig, alles met machines, er kwam geen mens aan te pas! Zijn vrouwelijke collega stond er eerst ook nog bij, maar die ging al snel naar binnen vanwege de hitte. Intussen stond ik daar een beetje gek te worden van de vliegen die mijn zweetbenen erg lekker gebied vonden om even op te landen en van te proeven en prikjes uit te delen. Mijn ogen liepen ook onder met zout, dus spoelen met het inmiddels lauwe water, waardoor de zonnebrandcreme weer in mijn ogen kwam. En die man maar doorpraten, uiteindelijk heb ik er een eind aan gemaakt (aan het gesprek dan) en zijn we weer terug gelopen naar de auto en terug gereden naar het hotel, waar ik gelijk onder de douche ben gesprongen, heerlijk!

Van het eerder genoemde strand en het beboste park hebben we niets gezien, maar dat ligt toch weer een flink eind rijden hiervandaan, dus we laten het bij onze idyllische wandeling langs de baai. Nog even wat eten straks, een verslag schrijven, foto's uitzoeken, collage maken voor Facebook en dan een beetje bijtijds naar bed, om morgen vroeg naar Washington te vertrekken. Het zit er nu echt bijna op!